Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Dicimus aliquem hilare vivere; Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Summus dolor plures dies manere non potest? At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Nam ista vestra: Si gravis, brevis;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Animadverti, ínquam, te isto modo paulo ante ponere, et scio ab Antiocho nostro dici sic solere; Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Quid me istud rogas? Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Duo Reges: constructio interrete. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute,

nihil ad Epicurum.

Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. An tu me de L. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Bork Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius.

Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Nam de isto magna dissensio est. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.

Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.

Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; At iam decimum annum in spelunca iacet. Tria genera bonorum; Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.

Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa

pugnant. Sed haec in pueris;

Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Ubi ut eam caperet aut quando? Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Dici enim nihil potest verius.

Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare?