Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Quid de Platone aut de Democrito loquar? A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis.

Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Utilitatis causa amicitia est quaesita.

Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum.

Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?

Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? De vacuitate doloris eadem sententia erit. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem,

Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;

Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quis est tam dissimile homini. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Prioris generis est docilitas, memoria; Restinguet citius, si ardentem acceperit. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;

Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Graccho, eius fere, aequalí? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas?

Certe non potest. Iam contemni non poteris. Negat enim summo bono afferre incrementum diem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt,

quae praeposita et reiecta diximus; Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Duo Reges: constructio interrete. Ergo, inquit, tibi Q. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest.