Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum; Cuius tanta tormenta sunt, ut in iis beata vita, si modo dolor summum malum est, esse non possit. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Etiam beatissimum? Scisse enim te quis coarguere possit? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.

Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Rationis enim perfectio est virtus; A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Quod quidem nobis non saepe contingit. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Falli igitur possumus. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Cyrenaici quidem non recusant; Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Quis est tam dissimile homini.

Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Nemo igitur esse beatus potest. Quis Aristidem non mortuum diligit?

Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Duo Reges: constructio interrete. Quamquam tu hanc

copiosiorem etiam soles dicere. Cuius tanta tormenta sunt, ut in iis beata vita, si modo dolor summum malum est, esse non possit. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.

Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Suo genere perveniant ad extremum; Bonum integritas corporis: misera debilitas. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Prioris generis est docilitas, memoria;

Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Est, ut dicis, inquit; Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile.