Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Primum quid tu dicis breve?

Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Et quidem, inquit, vehementer errat; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Beatus sibi videtur esse moriens. Hunc vos beatum; Suo genere perveniant ad extremum; Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus; Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.

Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Nunc reliqua videamus, nisi aut ad haec, Cato, dicere aliquid vis aut nos iam longiores sumus. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Videsne quam sit magna dissensio?

Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Satis est ad hoc responsum. Sed tamen intellego quid velit. Ut pulsi recurrant? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Res enim concurrent contrariae. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Haec quo modo conveniant, non

sane intellego. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Quis est tam dissimile homini.

His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Ac tamen hic mallet non dolere. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Sed quod proximum fuit non vidit.

Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Urgent tamen et nihil remittunt. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Id est enim, de quo quaerimus. Tuum credibile? Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.

Nam ante Aristippus, et ille melius. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Deinde dolorem quem maximum?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Bork Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Duo Reges: constructio interrete. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene

vivendum. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Haeret in salebra. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.