At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Efficiens dici potest. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Graccho, eius fere, aequalí? Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur.

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare;

Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Ut pulsi recurrant?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Duo Reges: constructio interrete. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus,

comparandam et cognitionem habent faciliorem.

Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Qui est in parvis malis. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant.

An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Sit sane ista voluptas. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Praeteritis, inquit, gaudeo. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Nemo igitur esse beatus potest. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?

Pugnant Stoici cum Peripateticis. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem

possint. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum.

Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti.

Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.