Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas?

Si quae forte-possumus. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Quare attende, quaeso. Restatis igitur vos; Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret.

Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Tubulo putas dicere? Torquatus, is qui consul cum Cn. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit;

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Eademne, quae restincta siti?

Cur id non ita fit? Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Laboro autem non sine causa; Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Scrupulum, inquam, abeunti; Sed

quid sentiat, non videtis.

Sed residamus, inquit, si placet. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. An hoc usque quaque, aliter in vita? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Negare non possum. Nos cum te, M. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Frater et T. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Non laboro, inquit, de nomine. Duo Reges: constructio interrete. Prave, nequiter, turpiter cenabat;

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Id Sextilius factum negabat. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?