Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Duo Reges: constructio interrete.

Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Etiam beatissimum? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Cum enim summum bonum in voluptate ponat, negat infinito tempore aetatis voluptatem fieri maiorem quam finito atque modico. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Quo igitur, inquit, modo? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Sed ille, ut dixi, vitiose.

Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Stoicos roga.

Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Itaque sensibus rationem adiunxit et

ratione effecta sensus non reliquit. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Peccata paria.

Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Cyrenaici quidem non recusant;

Quod equidem non reprehendo; Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Hoc simile tandem est? Erat enim Polemonis. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;

Et quidem, inquit, vehementer errat; Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Nos vero, inquit ille; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Erit enim mecum, si tecum erit. Immo alio genere; Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.

Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Sed nunc, quod agimus; Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quibusnam praeteritis?