Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes.

Iam contemni non poteris. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.

Sint modo partes vitae beatae. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Avaritiamne minuis? Ut aliquid scire se gaudeant? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Tu enim ista lenius, hic

Stoicorum more nos vexat. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Ista ipsa, quae tu breviter: regem, dictatorem, divitem solum esse sapientem, a te quidem apte ac rotunde; Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.

Bork Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Quorum altera prosunt, nocent altera. Recte, inquit, intellegis.

Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. An tu me de L. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis.

Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. In schola desinis. Memini vero, inquam; Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur

adipiscing elit. Contineo me ab exemplis. Audi, ne longe abeam, moriens quid dicat Epicurus, ut intellegas facta eius cum dictis discrepare: Epicurus Hermarcho salutem. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Duo Reges: constructio interrete.