Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q.

Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Bork Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset.

Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos;

Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sit enim idem caecus, debilis. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque

in omni disputatione id fieri oportere. Duo Reges: constructio interrete. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Et non ex maxima parte de tota iudicabis?

Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Minime vero istorum quidem, inquit.

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Scrupulum, inquam, abeunti; Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Quis Aristidem non mortuum diligit? Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Hoc loco tenere se Triarius non potuit.

Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Non potes, nisi retexueris illa.

Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Immo

videri fortasse. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis.