Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Sed ille, ut dixi, vitiose.

Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Duo Reges: constructio interrete. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni

desciscendi fuisse. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis.

Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Comprehensum, quod cognitum non habet?

Videsne, ut haec concinant? Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Id mihi magnum videtur. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum.

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Restatis igitur vos; Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi

propter spem vivere.

Nemo igitur esse beatus potest. Restatis igitur vos; Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene.