Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Sit enim idem caecus, debilis. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Restatis igitur vos; Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit.

Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Qui est in parvis malis. Primum quid tu dicis breve? Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Quod iam a me expectare noli.

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Quae cum dixisset paulumque

institisset, Quid est? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Minime vero, inquit ille, consentit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. An eiusdem modi? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Hos contra singulos dici est melius. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Duo Reges: constructio interrete. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Sedulo, inquam, faciam. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.

Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Sed fortuna fortis; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quibus ego vehementer assentior. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Quibus ego vehementer assentior. Suo genere perveniant ad extremum;

Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. An potest cupiditas finiri? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;

Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Potius inflammat, ut coercendi magis

quam dedocendi esse videantur.

Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Quid est enim aliud esse versutum? Quo tandem modo? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto.

Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.