Hic ambiguo ludimur. Quibus ego vehementer assentior. Bork Polycratem Samium felicem appellabant. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Minime vero, inquit ille, consentit. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Quis hoc dicit?

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Quonam, inquit, modo? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.

Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.

Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Quae sequuntur igitur? Tubulo putas dicere? Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.

Negat enim summo bono afferre incrementum diem. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Tamen a proposito, inquam, aberramus. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Quare ad ea primum, si videtur; In qua

quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Sed quae tandem ista ratio est?

Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Quid me istud rogas? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Omnia peccata paria dicitis. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Duo Reges: constructio interrete. Atque adhuc ea dixi, causa cur Zenoni non fuisset, quam ob rem a superiorum auctoritate discederet. Sed quod proximum fuit non vidit. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.

Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo.

Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro.

At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Bonum patria: miserum exilium. Ne in odium veniam, si

amicum destitero tueri. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere.