Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Et nemo nimium beatus est; Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat;

Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Et nemo nimium beatus est;

Prioris generis est docilitas, memoria; Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Quippe: habes enim a rhetoribus; Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Duo Reges: constructio interrete. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Unum nescio, quo modo

possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Quid paulo ante, inquit, dixerim nonne meministi, cum omnis dolor detractus esset, variari, non augeri voluptatem? At enim hic etiam dolore.

Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Numquam facies. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Quorum sine causa fieri nihil putandum est.

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? -delector enim, quamquam te non possum, ut ais, corrumpere, delector, inquam, et familia vestra et nomine. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?

Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam

verasque opiniones assequi possit. Sed ille, ut dixi, vitiose. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Esse enim, nisi eris, non potes. Bork Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.

Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Quae cum essent dicta, discessimus. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit.

Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Conferam avum tuum Drusum cum C. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit.