Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Verum hoc idem saepe faciamus. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere?

Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita nemo beato beatior. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Duo Reges: constructio interrete. Quonam, inquit, modo? Ad eos igitur converte te, quaeso. Quamquam ex omnibus philosophis Stoici plurima novaverunt, Zenoque, eorum princeps, non tam rerum inventor fuit quam verborum novorum. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare

atque pervertere. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Qui si omnes veri erunt, ut Epicuri ratio docet, tum denique poterit aliquid cognosci et percipi. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Poterat autem inpune;

Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. An haec ab eo non dicuntur?

Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Primum divisit

ineleganter; Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.

Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Tum mihi Piso: Quid ergo? His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.

Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Cur post Tarentum ad Archytam? Erit enim mecum, si tecum erit. Deprehensus omnem poenam contemnet. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit?