Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Tamen a proposito, inquam, aberramus. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Duo Reges: constructio interrete. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Illi enim inter se dissentiunt. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Sed nimis multa. Omnis enim est natura diligens sui. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Sapiens autem semper beatus est et est

aliquando in dolore; Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Sed ille, ut dixi, vitiose. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Recte, inquit, intellegis. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus.

Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Que Manilium, ab iisque M. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Utram tandem linguam nescio? Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur.

Primum divisit ineleganter; Sed quae tandem ista ratio est? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Quare ad ea primum, si videtur; Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Stoicos roga. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio

affecit, quanto L.

Murenam te accusante defenderem. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Est, ut dicis, inquit; Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.