Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.

Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Quid iudicant sensus? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Certe non potest. Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest.

Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?

Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. At enim hic etiam dolore. Bork Deinde prima

illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Paria sunt igitur. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.

Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;

Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Sed haec nihil sane ad rem;

Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest.

Easdemne res? Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Bona autem corporis

huic sunt, quod posterius posui, similiora. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Tum ille: Ain tandem? Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Si longus, levis. Duo Reges: constructio interrete. Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Non semper, inquam;