Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Duo Reges: constructio interrete. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Ad eos igitur converte te, quaeso. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Laboro autem non sine causa; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Quae cum dixisset, finem ille. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Si enim ad populum me vocas, eum. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Quid de Pythagora? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Sed ad rem redeamus; Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Perge porro; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Haec qui audierit, ut ridere non curet, discedet tamen nihilo firmior ad dolorem ferendum, quam venerat. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse?

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Urgent tamen et nihil remittunt. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Restinguet citius, si ardentem acceperit. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Eaedem res maneant alio modo. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Hic ego: Pomponius

quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.

Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Ego vero isti, inquam, permitto. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia.

Sed plane dicit quod intellegit. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Nihil illinc huc pervenit. Restatis igitur vos; Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Est, ut dicis, inquit; Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?

Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Negat enim summo bono afferre

incrementum diem. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Stoicos roga. Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Illa tamen simplicia, vestra versuta.