Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Cur id non ita fit? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Quid, quod res alia tota est? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Cur id non ita fit? Hunc vos beatum; Sit enim idem caecus, debilis.

Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Cuius tanta tormenta sunt, ut in iis beata vita, si modo dolor summum malum est, esse non possit. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Duo Reges: constructio interrete. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Suo genere perveniant ad extremum;

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum

optines. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.

Quaerimus enim finem bonorum. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Istic sum, inquit.

Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere?

Ita nemo beato beatior. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quis est tam dissimile homini. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt.

Cui Tubuli nomen odio non est? Sed plane dicit quod intellegit. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?

Gloriosa ostentatio in constituendo summo

bono. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Ita finis bonorum existit secundum naturam vivere sic affectum, ut optime is affici possit ad naturamque accommodatissime. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.