Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Omnia peccata paria dicitis. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?

Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;

Quod equidem non reprehendo; Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Quo igitur, inquit, modo? Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis.

Cur post Tarentum ad Archytam? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Quid enim? Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non quam nostram quidem,

inquit Pomponius iocans; Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Duo Reges: constructio interrete. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Quid de Pythagora? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Sed haec omittamus; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est.

Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Satis est ad hoc responsum.

Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Et non ex maxima parte de tota iudicabis?

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Ego vero isti, inquam, permitto. Experiamur

igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea;

Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum;