Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet;

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Tu quidem reddes; Fieri, inquam, Triari, nullo pacto potest, ut non dicas, quid non probes eius, a quo dissentias. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Prave, nequiter, turpiter cenabat; Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum.

Non igitur bene. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Polycratem Samium felicem appellabant. Restatis igitur vos; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Non semper, inquam; Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum

dicere -; Duo Reges: constructio interrete. Tubulo putas dicere?

Beatus sibi videtur esse moriens. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.

Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. An potest cupiditas finiri? Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Haec dicuntur fortasse ieiunius; Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant.

Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Themistocles quidem,

cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.

Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Quae duo sunt, unum facit. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.