Duo Reges: constructio interrete. Nihil illinc huc pervenit. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?

Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. De quibus cupio scire quid sentias. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt.

Deinde, ubi erubuit-vis enim est permagna naturae-, confugit illuc, ut neget accedere quicquam posse ad voluptatem nihil dolentis. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.

Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Aliud est enim poëtarum more verba fundere, aliud ea, quae dicas, ratione et arte distinguere. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Quis est, qui

non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia;

Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Hoc non est positum in nostra actione. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Efficiens dici potest. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn.

Tum mihi Piso: Quid ergo? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Si longus, levis. Qui enim

existimabit posse se miserum esse beatus non erit.