Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Videsne, ut haec concinant? Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?

Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quis enim potest istis, quae te, ut ais, delectant, brevibus et acutis auditis de sententia decedere? Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae;

Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Bork Maximus dolor, inquit, brevis est. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Duo Reges: constructio interrete. Itaque his sapiens semper vacabit. Sed quae tandem ista ratio est? Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur.

Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista

profecerit. At iam decimum annum in spelunca iacet.

Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.

Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Bork Bonum integritas corporis: misera debilitas. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis;

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Est, ut dicis, inquit; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Recte, inquit, intellegis. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Omnis enim est natura diligens sui. In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas. Idemne, quod iucunde? Hoc loco discipulos quaerere

videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant.