Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quid Zeno? Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur.

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere?

Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Suo genere perveniant ad extremum;

Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Explanetur igitur.

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego

non intellego? Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum.

-, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Deprehensus omnem poenam contemnet. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.

Princeps huius civitatis Phalereus Demetrius cum patria pulsus esset iniuria, ad Ptolomaeum se regem Alexandream contulit. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Duo Reges: constructio interrete. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare?

Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Bork Falli igitur possumus. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Esse enim, nisi eris, non potes. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Etenim nec iustitia nec

amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Ad eos igitur converte te, quaeso.