Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;

Non risu potius quam oratione eiciendum?

Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Bork Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.

Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Duo Reges: constructio interrete. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Invidiosum nomen est, infame, suspectum.

Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Summus dolor plures dies manere non potest? Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Id Sextilius factum negabat.

Certe non potest.

At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.

Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Non laboro, inquit, de nomine. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.

Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Quid vero? Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Dici enim nihil potest verius. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.

Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Eaedem res maneant alio modo. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus?