Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi.

Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Ecce aliud simile dissimile. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Duo Reges: constructio interrete. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Ita nemo beato beatior. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.

Omnes enim iucundum motum,

quo sensus hilaretur. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Cur, nisi quod turpis oratio est? Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti.

Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Immo alio genere; Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio.

Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quis est tam dissimile homini. An hoc usque quaque,

aliter in vita? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis?

Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.