Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta.

At iam decimum annum in spelunca iacet. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Si enim ad populum me vocas, eum. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Facete M. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Haec dicuntur inconstantissime. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.

Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quamquam non

negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Paria sunt igitur. Quo modo autem philosophus loquitur? Quare attende, quaeso.

Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Ita prorsus, inquam;

Dat enim intervalla et relaxat. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum;

Duo Reges: constructio interrete. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; De quibus cupio scire quid sentias. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.

Quod quidem iam fit etiam in Academia. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.

Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Hoc est non dividere, sed frangere. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu.