Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Certe non potest. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis.

Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Aliter autem vobis placet. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.

Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum?

Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Verum tamen

cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. An hoc usque quaque, aliter in vita? Suo genere perveniant ad extremum; Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Eadem nunc mea adversum te oratio est. Graece donan, Latine voluptatem vocant. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Summus dolor plures dies manere non potest? Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Quae cum essent dicta, discessimus. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Dat enim intervalla et relaxat. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit?

Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Duo Reges: constructio interrete.

Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Dici enim nihil potest verius. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum;