Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.

Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Itaque ab his ordiamur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Qui est in parvis malis. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Duo Reges: constructio interrete. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;

Quis istum dolorem timet? Ostendit pedes et pectus. De quibus cupio scire quid sentias. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret.

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Summus dolor plures dies manere non potest? Non risu potius quam oratione eiciendum? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla

elici potest, cum voluptate legimus? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Sed nunc, quod agimus; Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit.

Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es homo miser, inquit. Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.

Duo enim genera quae erant, fecit tria. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Sit enim idem caecus, debilis.

Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis

fomentis dolor mitigari solet. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus;