Primum divisit ineleganter; Torquatus, is qui consul cum Cn. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Quod totum contra est. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Duo Reges: constructio interrete. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum.

Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Pauca mutat vel plura sane;

Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Cui Tubuli nomen odio non est?

Satis est ad hoc responsum. Istam

voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Suo genere perveniant ad extremum; Ut pulsi recurrant? Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. At iam decimum annum in spelunca iacet.

Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Idemne, quod iucunde? Tria genera bonorum; Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

Videsne quam sit magna dissensio? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.

Qui est in parvis malis. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Si longus, levis dictata sunt. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Laboro autem non sine causa; Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Quorum altera prosunt, nocent altera.

Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Stoici scilicet. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes,

patriam, multa praeterea minime necessaria? Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria videmus. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.

Quaerimus enim finem bonorum. Ergo, inquit, tibi Q. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Et tamen ego a philosopho, si afferat eloquentiam, non asperner, si non habeat, non admodum flagitem. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.