Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Quid est enim aliud esse versutum? Ut aliquid scire se gaudeant? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Duo Reges: constructio interrete. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.

At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. An hoc usque quaque, aliter in vita?

Idemne, quod iucunde? Sed fac ista esse non inportuna; Beatus sibi videtur esse moriens. Tuum credibile? Quid sequatur, quid repugnet, vident.

Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Si longus, levis; Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Verum hoc idem saepe faciamus. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a

philosophis ratione quadam distinguitur. Quibus ego vehementer assentior.

Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Praeclare hoc quidem. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.

Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Quippe: habes enim a rhetoribus; In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Minime vero, inquit ille, consentit. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. An haec ab eo non dicuntur? Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam.

Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Ita nemo beato beatior.

In primo enim ortu inest teneritas ac mollitia quaedam, ut nec res videre optimas nec agere possint. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Quid ergo? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Sed plane dicit quod intellegit.

Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus.