Immo videri fortasse. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Nam quid possumus facere melius? Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen;

Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Inquit, dasne adolescenti veniam? Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Nam de isto magna dissensio est. Quis Aristidem non mortuum diligit? Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.

Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest.

Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. De hominibus dici non necesse est. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Nescio quo modo praetervolavit oratio. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Qui ita affectus,

beatum esse numquam probabis; Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Quid vero? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Sed haec omittamus; Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quid est igitur, inquit, quod requiras? Cur deinde Metrodori liberos commendas? Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Duo Reges: constructio interrete. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Sed memento te, quae nos sentiamus, omnia probare, nisi quod verbis aliter utamur, mihi autem vestrorum nihil probari. At enim hic etiam dolore.

Quis est tam dissimile homini. Bork Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?

Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Bork Ita prorsus, inquam; Iam in altera philosophiae parte. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Quonam, inquit, modo? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit

quieta.

Bork Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Illa tamen simplicia, vestra versuta. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum.