Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Non potes, nisi retexueris illa. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.

Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Minime vero, inquit ille, consentit. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Id est enim, de quo quaerimus.

Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris.

Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum,

quod turpe non sit. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Videsne quam sit magna dissensio?

Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Duo Reges: constructio interrete. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;

Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus?

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit.

Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Hoc tu nunc in illo probas. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quia

dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Vide, quaeso, rectumne sit. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.

Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Quid de Platone aut de Democrito loquar? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Nemo igitur esse beatus potest. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio.