Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Scrupulum, inquam, abeunti; Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Qualem igitur hominem natura inchoavit?

Quid est enim aliud esse versutum? Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Sint modo partes vitae beatae. Atque ego: Scis me, inquam, istud idem sentire, Piso, sed a te opportune facta mentio est. Nos cum te, M. Minime vero istorum quidem, inquit. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Bestiarum vero nullum iudicium puto. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur.

Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Cave putes quicquam esse verius. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Nulla erit controversia.

Illi enim inter se dissentiunt. Bona autem corporis huic sunt, quod

posterius posui, similiora. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Sed ad bona praeterita redeamus.

His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Frater et T.

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Summus dolor plures dies manere non potest? Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

Dici enim nihil potest verius. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Duo Reges: constructio interrete. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus.

Sed ille, ut dixi, vitiose. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Hoc ipsum

elegantius poni meliusque potuit. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Magno hic ingenio, sed res se tamen sic habet, ut nimis imperiosi philosophi sit vetare meminisse. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Sed ad bona praeterita redeamus. Ergo in eadem voluptate eum, qui alteri misceat mulsum ipse non sitiens, et eum, qui illud sitiens bibat?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ratio quidem vestra sic cogit. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Videsne quam sit magna dissensio? Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur.

Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quae duo sunt, unum facit. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Collatio igitur ista te nihil iuvat.