Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Sed fortuna fortis; Hoc uno captus Erillus scientiam summum bonum esse defendit nec rem ullam aliam per se expetendam. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Quis hoc dicit?

Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse?

Hic nihil fuit, quod quaereremus. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Praeclare hoc quidem. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Duo Reges: constructio interrete. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse?

Ea possunt paria non esse. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Peccata paria. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.

Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Sit enim idem caecus, debilis. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte

censes Ti. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Quonam, inquit, modo? Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria?

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Sed fortuna fortis; Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas.

In primo enim ortu inest teneritas ac mollitia quaedam, ut nec res videre optimas nec agere possint. Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus?

Neminem

videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Ergo, inquit, tibi Q.