Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum.

Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Cui Tubuli nomen odio non est? Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quo modo autem philosophus loquitur? Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius.

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.

Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Quod vestri quidem vel optime disputant, nihil opus esse eum, qui philosophus futurus sit, scire litteras.

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo. Nihil ad rem! Ne sit sane; Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua

philosophari possint; Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles.

Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Ut aliquid scire se gaudeant? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quae sequuntur igitur?

Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Nam de isto magna dissensio est. Sed nimis multa. Si id dicis, vicimus. Eaedem res maneant alio modo. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.

Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Illi enim inter se dissentiunt. Bork Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Duo Reges: constructio interrete.

Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Ut id aliis

narrare gestiant? Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Optime, inquam. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;