Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Stoicos roga. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Beatum, inquit. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Duo Reges: constructio interrete. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Ecce aliud simile dissimile. Ita multa dicunt, quae vix intellegam.

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Dat enim intervalla et relaxat. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo,

vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Cur post Tarentum ad Archytam?

Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Sed quae tandem ista ratio est? Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Scrupulum, inquam, abeunti;

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.

Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Cur id non ita fit? Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane.

Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. In eo enim positum est id, quod dicimus esse

expetendum. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat?

Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Negat enim summo bono afferre incrementum diem.