Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Erat enim res aperta. Summus dolor plures dies manere non potest? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

In schola desinis. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Graece donan, Latine voluptatem vocant. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Dicimus aliquem hilare vivere; Duo Reges: constructio interrete. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Sed ille, ut dixi, vitiose. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Quo tandem modo? Atque hoc

loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Ego vero isti, inquam, permitto.

Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Te autem hortamur omnes, currentem quidem, ut spero, ut eos, quos novisse vis, imitari etiam velis. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum?

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Suo genere perveniant ad extremum; Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Ubi ut eam caperet aut quando? Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Quis Aristidem non mortuum diligit? Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?

Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. An hoc usque quaque, aliter in vita? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?

Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te

reprehenderim. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Sed quot homines, tot sententiae; Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant; Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?