Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Equidem, sed audistine modo de Carneade? Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;

Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Ecce aliud simile dissimile. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Sed ille, ut dixi, vitiose. Dicimus aliquem hilare vivere;

Praeteritis, inquit, gaudeo. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene.

Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Ac tamen hic mallet non dolere. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Illi enim inter se dissentiunt.

Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Quis est tam dissimile homini. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri

potest. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re;

Equidem, sed audistine modo de Carneade? Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Non laboro, inquit, de nomine. Duo Reges: constructio interrete. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus;

Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria?

Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Quonam modo? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Summus dolor plures dies manere non potest?

Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Quid Zeno?