Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Sed residamus, inquit, si placet.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium, quod non referatur ad corpus. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Si id dicis, vicimus. Neutrum vero, inquit ille. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Duo Reges: constructio interrete.

Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? At iam decimum annum in spelunca iacet. Ubi ut eam caperet aut quando? At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum;

Ad eos igitur converte te, quaeso. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.

Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Atque ab his initiis profecti

omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Istic sum, inquit. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore.

Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Quid de Platone aut de Democrito loquar? O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Proclivi currit oratio. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Quo modo autem philosophus loquitur?

Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.

Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor.

Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Scrupulum, inquam, abeunti; Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.

Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Illi enim inter se dissentiunt. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;