Nam quid possumus facere melius? Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Sit enim idem caecus, debilis. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit.

Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Quid paulo ante, inquit, dixerim nonne meministi, cum omnis dolor detractus esset, variari, non augeri voluptatem? Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos;

Duo Reges: constructio interrete. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Illud non continuo, ut aeque incontentae. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Tubulum fuisse, qua illum, cuius is

condemnatus est rogatione, P. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet.

Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Vide, quaeso, rectumne sit.

Quaerimus enim finem bonorum. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;

Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina.

Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.

Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;