Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. An nisi populari fama? Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.

Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem.

Quis enim potest istis, quae te, ut ais, delectant, brevibus et acutis auditis de sententia decedere? An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Nihil enim hoc differt. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Quod totum contra est. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Si enim ad populum me vocas, eum. Sed ad haec, nisi molestum

est, habeo quae velim. Duo Reges: constructio interrete. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt?

Nescio quo modo praetervolavit oratio. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore;

Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Explanetur igitur.

Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed

quia iucunditatis vel plurimum afferat. Si enim ad populum me vocas, eum. At hoc in eo M. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.

Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?