Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Sed fac ista esse non inportuna; Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Duo Reges: constructio interrete. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.

Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit?

Nunc vides, quid faciat. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.

Quare ad ea primum, si videtur; Scrupulum, inquam, abeunti; Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Quam si explicavisset, non tam haesitaret.

Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Rhetorice igitur,

inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Stoicos roga. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Illud non continuo, ut aeque incontentae.

Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Bonum integritas corporis: misera debilitas. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quod iam a me expectare noli. Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.

Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Sed ego in hoc resisto; -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.