Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Ostendit pedes et pectus. Sed fac ista esse non inportuna; Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Sed tamen intellego quid velit. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Paria sunt igitur. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. At enim sequor utilitatem. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.

Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius

testamento cavere ut ageretur. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Ad eos igitur converte te, quaeso.

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Scrupulum, inquam, abeunti; Duo Reges: constructio interrete.

Summus dolor plures dies manere non potest? Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Tollenda est atque extrahenda radicitus. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Bork Pugnant Stoici cum Peripateticis. Sumenda

potius quam expetenda. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.

Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Non potes, nisi retexueris illa. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Age sane, inquam. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio.

Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Dat enim intervalla et relaxat.

Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum.