Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Explanetur igitur. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Minime vero, inquit ille, consentit. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.

Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quis Aristidem non mortuum diligit? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Hoc non est positum in nostra actione. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Quid de Pythagora? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Esse enim, nisi eris, non potes. Et non ex maxima parte de tota iudicabis?

Proclivi currit oratio. Si quae forte-possumus. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Hoc non est positum in nostra actione. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Et quidem, inquit, vehementer errat; Nam quid possumus facere melius? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Duo Reges:

constructio interrete. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar?

Quod totum contra est. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare;

Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum.

An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Chrysippus autem exponens differentias animantium ait alias earum corpore excellere, alias autem animo, non nullas valere utraque re; Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros.