Itaque ab his ordiamur. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Haec dicuntur fortasse ieiunius; Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.

Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Quod cum dixissent, ille contra. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Itaque contra est, ac dicitis; Simus igitur contenti his. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Si enim ad populum me vocas, eum. Bork Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Quod cum dixissent, ille contra. Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;

Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Erat enim Polemonis. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam.

Non igitur bene. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.

Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque

familiarem nostrum Posidonium. Sed residamus, inquit, si placet. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit.

Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Duo Reges: constructio interrete. Si longus, levis. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.

Si longus, levis dictata sunt. Haec dicuntur inconstantissime. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Id enim natura desiderat.

Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Somnum denique nobis, nisi requietem corporibus et is medicinam quandam laboris afferret, contra

naturam putaremus datum; Collatio igitur ista te nihil iuvat. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Torquatus, is qui consul cum Cn.