Nunc de hominis summo bono quaeritur; Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Qui est in parvis malis.

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Id est enim, de quo quaerimus. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Non laboro, inquit, de nomine. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. De quibus cupio scire quid sentias. Urgent tamen et nihil remittunt. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est.

Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Peccata paria.

Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Cur id non ita fit? Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur? Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Quam tu ponis

in verbis, ego positam in re putabam. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Minime vero istorum quidem, inquit. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari.

Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Erat enim Polemonis. Bork Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.

Bork Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas?

Hoc tu nunc in illo probas. Ut pulsi recurrant? Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Praeclare hoc quidem. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Ea possunt paria non esse. Eam

stabilem appellas. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus. Restinguet citius, si ardentem acceperit. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Duo Reges: constructio interrete. Sed quae tandem ista ratio est?