Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Sed fortuna fortis; Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don.

Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Atqui, inquit, si Stoicis concedis ut virtus sola, si adsit vitam efficiat beatam, concedis etiam Peripateticis. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Egone quaeris, inquit, quid sentiam?

Quis istud possit, inquit, negare? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Primum quid tu dicis breve? Hoc sic expositum dissimile est superiori. Confecta res esset. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi.

Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse. Tanta vis admonitionis inest in locis; Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare?

Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Quantum

Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Bork Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum; Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Duo Reges: constructio interrete. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;

Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Non enim iam stirpis bonum quaeret,

sed animalis. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Quae duo sunt, unum facit. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur.