Tanta vis admonitionis inest in locis; Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. De quibus cupio scire quid sentias. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.

Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Erat enim res aperta. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Audeo dicere, inquit. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus?

Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Sed ad bona praeterita redeamus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Duo Reges: constructio interrete. An vero displicuit ea, quae

tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Torquatus, is qui consul cum Cn. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.

Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Summus dolor plures dies manere non potest? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.

Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; An nisi populari fama? De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Si quae forte-possumus. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;

Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Nam ante Aristippus, et ille melius. Ego vero volo in virtute vim esse quam

maximam; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Negare non possum.

At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? An hoc usque quaque, aliter in vita?