An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Stoici scilicet. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Somnum denique nobis, nisi requietem corporibus et is medicinam quandam laboris afferret, contra naturam putaremus datum;

Sed quid sentiat, non videtis. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Bork Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.

Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Primum quid tu dicis breve? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.

Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me

aberrare; Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Murenam te accusante defenderem.

Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Neutrum vero, inquit ille. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior;

Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Omnis enim est natura diligens sui. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. De quibus cupio scire quid sentias. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.

Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Facillimum id quidem est, inquam. Hoc non est positum in nostra actione. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid ergo

attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Duo Reges: constructio interrete. Nos commodius agimus. Est, ut dicis, inquam. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem?